'De heilige koe' (column)
Donderdag 13 december 2018
Onlangs was ik in India. Voor de goede orde: het betrof een werkbezoek. Van de opbrengst van het schrijven van een column kun je nu eenmaal geen vakantie vieren. Het land is qua inwoneraantal met 1,3 miljard mondiaal gezien een goede tweede na China (1,4 miljard). India is een land van extremen en paradoxen.
Het hindoeïsme staat voor gelijkheid van alle mensen, maar het kastesysteem maakt meedogenloos onderscheid tussen groepen mensen. Opvallend is dat de minderbedeelden zich lijken te schikken in hun lot. Sociaal fanatisme is het land vreemd. Een Zwarte-Piet-discussie zoals in Nederland, zal er niet gauw losbarsten.
Je struikelt er over de door de hindoes als heilig beschouwde Brahman-runderen en - als je even niet goed oplet - over hun vlaaien. De dieren genieten alle vrijheid en worden dus ook niet gehinderd door een snelwegverbod. Voor rest conformeren ze zich prima aan de verkeersregels: ze houden goed links en er zijn er zelfs die stoppen voor een rood verkeerslicht. In verreweg de meeste staten van India is het verboden om koeien te verkopen of te slachten. Toch is India samen met Brazilië de grootste exporteur van rundvlees. Voor de scherpslijpers: dat daarin waterbuffels worden meegeteld, weet ik ook wel. Maar dan nog.
Ik heb er diverse locaties bezocht waar voedsel werd geproduceerd. De hygiënestandaard is een niveau dat intestinaal ongemak, op zijn zachtste gezegd, niet uitsluit. Ondergetekende bleef dan ook niet verschoond van de beruchte ‘Delhi Belly’. Aan vlees, dat meestal de schuld krijgt, kan het niet gelegen hebben. Analyserend moet ik het hebben opgelopen in Pushkar, alwaar in de ruime omgeving geen vlees te verkrijgen is. En trouwens ook geen alcohol die het risico op een voedselinfectie kan verlagen. Overigens is het best mogelijk dat het voedsel helemaal niet de bron was.
Voedselverspilling is een topprioriteit van de Europese Unie. Om voedselverspilling tegen te gaan, heeft EFSA een nieuwe ‘food safety management approach’ ontwikkeld die het voor detaillisten mogelijk maakt om voedsel te doneren - zonder een gedetailleerde analyse van specifieke gevaren.
In India komt voedselverspilling hoegenaamd niet voor. Particulieren, bedrijven en instellingen doneren (overgebleven) voedsel aan de armen. Het feit dat men uitsluitend de productiedatum vermeldt en geen TGT of THT, draagt daar mijns inziens in belangrijke mate aan bij. De TGT en THT zijn verworden tot de heilige koe van de westerse voedingsmiddelenwetgeving. In India hebben ogen en neus nog de plaats die ze verdienen. Wellicht dat de EFSA-approach ertoe bijdraagt dat onze zintuigen de positie die ze in de EU met het verplicht etiketteren van TGT of THT verloren hebben, kunnen heroveren.
De aarde biedt voldoende om ieders behoefte te bevredigen maar niet ieders hebzucht (Gandhi).
Gert-Jan van Kesteren
Gert-Jan van Kesteren is managementconsultant en medeoprichter van Condor Consultancy.
www.condor-consultancy.com
Het hindoeïsme staat voor gelijkheid van alle mensen, maar het kastesysteem maakt meedogenloos onderscheid tussen groepen mensen. Opvallend is dat de minderbedeelden zich lijken te schikken in hun lot. Sociaal fanatisme is het land vreemd. Een Zwarte-Piet-discussie zoals in Nederland, zal er niet gauw losbarsten.
Je struikelt er over de door de hindoes als heilig beschouwde Brahman-runderen en - als je even niet goed oplet - over hun vlaaien. De dieren genieten alle vrijheid en worden dus ook niet gehinderd door een snelwegverbod. Voor rest conformeren ze zich prima aan de verkeersregels: ze houden goed links en er zijn er zelfs die stoppen voor een rood verkeerslicht. In verreweg de meeste staten van India is het verboden om koeien te verkopen of te slachten. Toch is India samen met Brazilië de grootste exporteur van rundvlees. Voor de scherpslijpers: dat daarin waterbuffels worden meegeteld, weet ik ook wel. Maar dan nog.
Ik heb er diverse locaties bezocht waar voedsel werd geproduceerd. De hygiënestandaard is een niveau dat intestinaal ongemak, op zijn zachtste gezegd, niet uitsluit. Ondergetekende bleef dan ook niet verschoond van de beruchte ‘Delhi Belly’. Aan vlees, dat meestal de schuld krijgt, kan het niet gelegen hebben. Analyserend moet ik het hebben opgelopen in Pushkar, alwaar in de ruime omgeving geen vlees te verkrijgen is. En trouwens ook geen alcohol die het risico op een voedselinfectie kan verlagen. Overigens is het best mogelijk dat het voedsel helemaal niet de bron was.
Voedselverspilling is een topprioriteit van de Europese Unie. Om voedselverspilling tegen te gaan, heeft EFSA een nieuwe ‘food safety management approach’ ontwikkeld die het voor detaillisten mogelijk maakt om voedsel te doneren - zonder een gedetailleerde analyse van specifieke gevaren.
In India komt voedselverspilling hoegenaamd niet voor. Particulieren, bedrijven en instellingen doneren (overgebleven) voedsel aan de armen. Het feit dat men uitsluitend de productiedatum vermeldt en geen TGT of THT, draagt daar mijns inziens in belangrijke mate aan bij. De TGT en THT zijn verworden tot de heilige koe van de westerse voedingsmiddelenwetgeving. In India hebben ogen en neus nog de plaats die ze verdienen. Wellicht dat de EFSA-approach ertoe bijdraagt dat onze zintuigen de positie die ze in de EU met het verplicht etiketteren van TGT of THT verloren hebben, kunnen heroveren.
De aarde biedt voldoende om ieders behoefte te bevredigen maar niet ieders hebzucht (Gandhi).
Gert-Jan van Kesteren
Gert-Jan van Kesteren is managementconsultant en medeoprichter van Condor Consultancy.
www.condor-consultancy.com
Meer 
Vorig 
Volgend 